Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. . David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Her şey böyle başladı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. . Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. . Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. . Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. . Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Her şey böyle başladı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı.